"Я не скарджуся. Я задаволены лёсам" №89

Калі б прыйшлося ствараць кнігу «Памяць”,
прысвечаную Градзянскаму сельсавету, на яе
старонках у абавязковым парадку была б змешчана інфармацыя пра адукацыю на
тэрыторыі пасёлка. Прозвішча Данілевіч заняло б там пачэснае месца. І гэта
справядліва. Яго галоўны носьбіт — вядомы ў акрузе чалавек, былы дырэктар
школы, настаўнік рускай мовы і літаратуры, дэпутат мясцовага Савета некалькіх
скліканняў.

Сцяпан Данілавіч жыве тут 35 гадоў і ўвесь час
працуе ў тутэйшай школе. Прыкладна такі ж тэрмін робіць на ніве народнай асветы
яго жонка, настаўніца матэматыкі Браніслава Ігнацьеўна. Некалькі гадоў адчыняў
дзверы роднай школы як настаўнік і іх сын Аляксандр, які зараз выкладае
інфарматыку ў каледжы горада Оршы. Мясцовая навучальная ўстанова ўзрасціла
багата выпускнікоў, якія абралі для сябе нялёгкі, але такі запатрабаваны шлях —
навучанне і выхаванне падрастаючага пакалення. Іх імёны таксама смела можна
заносіць у ганаровы спіс. У тым ліку і дачку Данілевічаў Людмілу, настаўніцу
пачатковых класаў адной са школ сталіцы. Словам, агульны педагагічны стаж сям’і
Данілевічаў складае амаль стагоддзе. Унушальная лічба!

Нарадзіўся ў адным месцы, згадзіўся — у другім

Так сталася, што пасля атрымання сярэдняй адукацыі
ў родным Моталі Іванаўскага раёна Брэсцкай вобласці, дарога прывяла вясковага
юнака зусім не туды, аб чым марылася: замест мараходнага вучылішча трапіў на
філфак Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Пазней у адным з вершаў напіша: «Я
не об этом когда-то мечтал, /Душа рвалась в необъятные дали: /Хотел на море —
моряком не стал: /Хотел стать артистом — не дали. /Я не жалуюсь. /Я доволен
судьбой /И тем, что в детях нашел призвание…”

Вучоба давалася лёгка. На пятым курсе паступіла
прапанова паехаць у вёску папрактыкаваць настаўнікам. Гэта была Градзянка. Не
ведаў тады малады Данілевіч, што з ёю назаўсёды звяжа будучае жыццё.

«А я цябе да дошкі выклікаў”

Ад Мінска да Градзянкі дабірацца зручна: каля
дзвюх гадзін на электрычцы да Верайцоў, адтуль — трошкі менш — на цягніку да
канцавой станцыі.

Новая мясціна спадабалася, школьнікі былі
дапытлівымі, мелі вялікае жаданне вучыцца, насельнікі пасёлка прыйшліся таксама
па душы.

Не заўважыў, як нахлынула пачуццё закаханасці ў
прыгожую і статную дзяўчыну, старшакласніцу Славу — менавіта так ён называў яе.

Практыка скончылася. Аднак засталіся яркія
ўспаміны і перапіска з любімым чалавекам, якая цягнулася некалькі гадоў. Пакуль
малады чалавек не прапанаваў каханай руку і сэрца.

Вяртанне да вытокаў

1976 год для маладой сям’і Данілевічаў звязаны з
нараджэннем першынца і пераездам на радзіму жонкі. Градзянка адкрыта і шчыра
прыняла сямейную пару. Сцяпан Данілавіч стаў намеснікам дырэктара па
вучэбна-выхаваўчай рабоце, Браніслава Ігнацьеўна пачала выкладаць матэматыку.
Праз тры гады малады педагог узначаліў навучальную ўстанову і на працягу чвэрці
стагоддзя паспяхова кіраваў ёю.

Самымі лепшымі ў рабоце лічыць васьмідзясятыя
гады. Узначальваемы ім калектыў быў на дзіва дружны і з’яднаны. Вучні — іх
налічвалася пад пяць соцень — радавалі поспехамі ў вучобе. Мясціліся ў
драўляных памяшканнях-класах. Збудаванні былі старыя, прадуваліся наскрозь
ветрам. Таму ўсім пасёлкам вырашылі: трэба абавязкова будаваць новую школу.

Калі мары збываюцца

Але не так проста гэта было зрабіць. Колькі
паперы спісалі — не злічыць! Лісты ішлі нават на імя былых кіраўнікоў
рэспублікі Пятра Машэрава і Мікалая Слюнькова.

Станоўчае рашэнне прынялі ў 1987 годзе. І ўжо
праз 11 месяцаў святкавалі наваселле! Шчасцю не было мяжы. А за ім стаяла
напружаная праца ўсіх: і работнікаў пасялковага Савета, і настаўнікаў, і
бацькоў з дзецьмі. Сам дырэктар на будоўлі і дняваў, і начаваў. Штодня
наведвалася і раённае начальства.

Мае гады — маё багацце

Школу пабудаваў, сад пасадзіў, дзяцей выгадаваў,
дачакаўся ўнукаў. Сённяшнім вучням чытае вершы, якія не-не ды і
набягуць-нахлынуць. Сем скліканняў быў дэпутатам мясцовага Савета. Зараз член
выканкама, займаецца пытаннямі добраўпарадкавання, хвалюецца за лёс пасёлка.
Перажыванні занатоўвае на паперы: «Убирают старые дома, /Дым пожарищ закрывает
небо. /Боже мой, какая кутерьма, /Будто человек тут вовсе не был”. Любіць
парыбачыць. Ніколі не здрадзіў дзіцячаму захапленню — чытанню кніг. Калі-нікалі
садзіцца за пяро. Верная спадарожніца жыцця Браніслава Ігнацьеўна разам з ім і
ў горы, і ў радасці.

Гонар кожнага з іх — любімая праца, якая давала
і дае магчымасць выхоўваць дастойных грамадзян краіны: будаўнікоў, інжынераў,
урачоў, педагогаў. Дарэчы, апошнія працуюць не толькі па ўсім раёне, але і ў
школах рэспублікі, дасягаюць высокіх вынікаў.

У педагагічнай скарбонцы Данілевічаў можна
знайсці багата розных методык і напрацовак. Але галоўны скарб сямейнай пары —
звычайная чалавечая мудрасць, без якой намнога бяднейшай была б і Градзянка.